Bijzondere ontmoeting in Spanje

We liepen door de straten van Malaga en kwamen uit op een eeuwen oud plein. Ik besloot om even op een bankje te zitten en om me heen te kijken om het allemaal even in me op te laten nemen. Het was erg druk maar er hing een ontspannen sfeer. Boven het geluid van alle mensen hoorde ik wat gitaar gepingel uitkomen. Ik keek in de verte en ik zag in de schaduw onder een boom 100 meter verderop twee jongens zitten. Één daarvan met de gitaar. Ik voelde op dat moment heel veel energie door me stromen, waarom wist ik niet. Mijn moeder liep naar me toe en vroeg of we verder gingen. Ik zei “ja” en stond op. Terwijl ik het plein af liep en naar de jongen keek leek het alsof hij mij met zijn hoofd volgde totdat ik uit het zicht was. Ik wist niet of ik het goed zag omdat hij best een stukje van mij vandaan was en het was erg druk.
Twee dagen later besloot ik zelf de stad weer te bezoeken in mijn eentje. Na het bezoeken van wat musea had ik wel even behoefte aan contact. Het eerste wat me te binnen schoot was de boom met de jongen met de gitaar. Zou hij er nog zitten? Het leek me haast onmogelijk. Ik liep naar het plein en vervolgens naar de boom maar hij zat er niet. Ik besloot zelf maar daar te gaan zitten en geen 10 minuten later plofte er iemand naast me neer. Ik schrok en keek naast me. Het was die jongen! Hij keek me echt aan zo van ‘Hè hè, daar ben je dan eindelijk’. Ik biechtte eerlijk op dat ik hem een aantal dagen geleden zag zitten en hij antwoordde daarop dat hij mij ook zag. We stelden ons aan elkaar voor en hij stelde voor om ergens een kopje koffie te gaan drinken. Het voelde goed dus ik stemde ermee in.
We hebben wel vier uur gepraat. Alsof we elkaar al jaren niet meer hadden gezien en eerlijk gezegd denk ik ook dat dit een zielmaatje is. We hadden talloze overeenkomsten op levensgebied en interesses. Hij leefde van het spelen op zijn gitaar en hij maakte samen met een vrienden prachtige sieraden. Macramé met kristallen erin verwerkt. 
We maakten een deal. Ik zou een optreden van hem en zijn vriend fotograferen in ruil voor een ketting. Zodoende gebeurde dit. Ik gaf hem de foto’s en hij mij de ketting.
We bezochten nog een museum samen en namen erna afscheid. In ieder geval een afscheid in dit leven. Ik voelde ook niet de behoefte om elkaar weer op te zoeken. Ik zag het als een mooie reünie maar het was ook goed zo.
Bij deze ontmoeting voelde ik me verbonden met het universum en mijn innerlijke ziel. Dit omdat het een ontmoeting op zielsniveau was en dat blijft erg bijzonder!

Heb jij weleens zo’n ontmoeting gehad? Ik ben erg benieuwd! Laat het ons weten.